column

Youp van ’t Hek

Ik kom thuis en plof neer in de bank. De eerste werkdag na de kerstvakantie zit er weer op. Gedachteloos surf ik wat over het web tot ik stuit op een nieuwe aflevering van het EO-programma ‘Adieu God'.

Tijs van den Brink gaat in gesprek met cabaretier Youp van ’t Hek. De vraag is waarom Youp na een rooms-katholieke opvoeding het geloof vaarwel heeft gezegd.

Het antwoord treft me. Van ’t Hek is een jaar of vijftien als hij afscheid neemt van het geloof. Hij kan niet geloven dat een goede God verschrikkingen toelaat, zoals Hij deed in de beide wereldoorlogen. De cabaretier noemt specifiek het Belgische stadje Ieper, waar in de Eerste Wereldoorlog vele doden zijn gevallen.

Het geval wil dat ik juist vandaag les heb gegeven over de gevechten rond Ieper. Je merkt dat het wat met je leerlingen doet. Ze zijn stiller en aandachtiger dan anders. In een van de klassen heb ik het lijden ook proberen te benoemen. Dit, en ander, kwaad en lijden schreeuwt om de wederkomst van de Vredevorst.

Youp van ’t Hek bepaalt me bij het belang van christelijk onderwijs. Het is mijn plicht mijn leerlingen te voorzien van een christelijke visie op het kwaad en het lijden. Dat is niet eenvoudig. Afhankelijk van leeftijd en niveau probeer ik hier invulling aan te geven. Misschien is alleen de poging al genoeg. Leerlingen moeten minimaal het idee krijgen dat je je ogen niet sluit voor de moeilijke vragen.

Je hoort het vaker. Jongeren die afhaken omdat ze geen antwoorden krijgen. Of juist dichtgetimmerde antwoorden krijgen, waarbij elke vorm van verlegenheid ontbreekt. Vaak spreken jongeren vragen en twijfels niet direct uit. Elke opvoeder doet er daarom goed aan moeilijke vragen zelf aan de orde te stellen. Iedereen heeft immers vroeg of laat die vragen. Jongeren mogen weten welke weg we hierin gevonden hebben.

Goede antwoorden maken Youp van ’t Hek, onze jongeren en onszelf niet zalig. Maar dat doet niets af aan onze inspanningsverplichting. Apologeet, verdediger van het christelijk geloof, ben je vandaag de dag heel dicht bij huis.

Arjan Baarssen