Kerkelijk leven mist spirit en vastberadenheid

Deze bijdrage is meer een hartenkreet dan een doorwrocht stuk waarbij elk woord gewogen is. Waarom een hartenkreet? Als ik naar het kerkelijk leven kijk, mis ik daarin leven, spirit en vastberadenheid, schrijft ds. P. van Duijvenboden.

Ik houd het maar bij mezelf. Als zondagsscholenbond hebben we leren centraal gesteld. Het leren van een Psalm, het leren van een tekst. Dat doen we niet, omdat we kinderen iets in het hoofd willen stampen. Dat doen we om aan hen woorden mee te geven die in hun hoofd (en hopelijk hart) gebeiteld staan. Het gaat dan om woorden die ik als kind leerde, zoals Psalm 25 en die ik later in mijn leven overnam. Door Gods Geest waren het toen geen ‘woorden van David meer’. Toen was ik het zelf die bad: ‘HEER’, ai maak mij Uwe wegen, door Uw woord en Geest bekend.’ Die woorden waren mijn woorden geworden. Ik leerde ze nazeggen. Ik vond er troost in. Ze waren bij mij – dichtbij – en ze brachten me bij God. Ze waren gegrift in mijn geheugen. Gelukkig! Urgentieverlies Maar als we het over ‘leren’ hebben, zijn de reacties gemengd en vaak negatief. Uiteenlopend van ‘onnodig, niet meer van deze tijd’ tot ‘hersenspoeling en indoctrinatie’. Ouders en helaas vaak ook kerkenraden lopen er niet warm voor. ‘De zondagen zijn al zo druk, ze moeten al zo veel’, wordt er dan gezegd.

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 17 september 2020, of download de gratis pdf.

Bestel een los nummer, of neem een abonnement op De Waarheidsvriend.