Leven en dood

‘... dat uit dit sterven nieuw leven geboren mag worden'. Deze zin klinkt wel eens in een gebed tijdens een rouwdienst. Zeker in een rouwdienst van een familie die niet veel meer voelt voor de kerk , is dát waar ik op hoop, zegt dr. J.A. van den Berg.

Zo’n situatie vraagt van mij fijngevoeligheid en vrijmoedigheid, om zo te kunnen spreken dat de familie de dienst niet domweg uitzit en denkt: ‘o ja, zo gaat dat in de kerk.’ Het is worstelen om het Woord zo te vertalen dat het relevant wordt voor die mensen op dat ogenblik. Mijn ervaring is dat het leven met God van de gestorvene de beste tolk is. 

Onlangs stierf een zuster uit onze gemeente op hoogte leeftijd. Haar naaste familie bestond uit een zwager en diens kinderen en kleinkinderen, die ook nog eens ver weg woonden. Zij sprak niet veel en al helemaal niet over wat ze voelde of geloofde. De laatste jaren van haar leven was ik haar predikant en kreeg ik niet veel meer te horen dan ‘ja’ en ‘nee’ en ‘goed’.

Een neef en nicht namen een dag vrij om uit Brabant naar Groningen te komen en te begrafenis te regelen. We kwamen in gesprek over tante en haar leven. Tante had, evenals hun eigen moeder, op jonge leeftijd een grote slag te verwerken gehad omdat hun vader onverwacht gestorven was, terwijl zij nog erg jong waren. Die klap was tante nooit echt goed te boven gekomen, zo was de indruk van de neef en nicht.