Profetisch staan in deze tijd

Net als de huidige samenleving kent de kerk het probleem van onzekerheid. Door alle ontwikkelingen is ze gedesoriënteerd geraakt, schrijft dr. A.A.A. Prosman.

Er heerst in de kerk een verlegenheid inzake ethische vragen. Ook verandert het zicht op de toekomst. De horizon verdwijnt. Je kunt je afvragen of de kerk nog het morele kompas van de samenleving is. Of verkeert de kerk zelf in een morele crisis? We hoeven niet naar de Rooms-Katholieke Kerk te kijken om te weten dat de kerk zelf in een diepe morele crisis is terechtgekomen.

De situatie is in de protestantse kerken anders, maar dat wil niet zeggen dat deze kerken wel een duidelijke visie op ethische zaken hebben. Er is in toenemende mate terughoudendheid om uitspraken te doen over ethische kwesties, behalve als het om zaken gaat waarover in grote lijnen hetzelfde gedacht wordt, zoals het milieu en armoedebestrijding.

Prof. H.M. Kuitert zei destijds dat de kerk er niet is voor de moraal, maar voor het verhaal. Met andere woorden: de kerk moet de bijbelse boodschap vertellen, maar zich geen oordeel aanmatigen over ethische kwesties. Het gevolg is dat de kerk zich laat meedrijven op de stroom van maatschappelijke ontwikkelingen.

Kerkenraden hebben het hier ook moeilijk mee. De plaatselijke gemeente voelt zich namelijk op ethisch terrein niet geruggensteund door de landelijke kerk.

Maar er is meer. In elke kerk en in elk gezin golft het seculiere leven binnen en blijkt het uiterst moeilijk om daarin een bepaalde eigenheid te behouden. Daar komt bij dat gemeenteleden mondig zijn. Zij hebben hun eigen mening en hebben geen behoefte aan inmenging van buitenaf. Het privéleven van gemeenteleden is een domein waar kerkenraden nauwelijks toegang toe hebben.

Lees het volledige artikel in De Waarheidsvriend van 6 maart 2015.