Vragen om wijsheid

In Nederland komen we erg weinig bij elkaar met als enige doel om te bidden. We komen bij elkaar voor bijbelstudie… en dan bidden we ook nog. Maar gebed is toch geen ‘bijzaak’? Het is zo mooi om tijd vrij te maken voor gebed, stelt ds. C.M. van Loon.

Noodzakelijk ook, houdt de Ghanese predikant ds. Nii Teiko Dagadu ons voor. In 2002 werd hij voor een periode van vier jaar verbonden aan de (toen nog) hervormde kerkprovincie Zuid-Holland. De landelijke kerk vond het belangrijk dat er wederkerigheid zou zijn in de zending: lange tijd zijn zendelingen uit Nederland uitgezonden naar Afrika. Maar nu is Nederland zelf een zendingsland geworden. 

In Ghana

De vraag toen was: ‘Hoe kijkt een predikant uit Ghana naar de kerk in Nederland?’ Wat kunnen wij nu leren van onze Afrikaanse broeders en zusters? In Capelle aan den IJssel, waar ik destijds werkte, nodigden we ds. Dagadu in 2006 uit voor een gemeenteavond en we vroegen hem: ‘Wat valt u het meest op in Nederland?’ Hij zei eerst een aantal hartelijke dingen over de Nederlanders.

Daarna kwam hij met een heel eerlijk antwoord: ‘Er zijn twee dingen die ik werkelijk niet kan begrijpen. Ten eerste: waarom zijn jullie gemeenten zo wit? Op straat zie ik een gemengde bevolking, maar in de kerk niet. Dat vind ik vreemd. En ten tweede: terwijl veel gemeenten krimpen, wordt er nauwelijks tijd ingeruimd voor gebed. Dat vind ik nog vreemder. Er wordt heel veel vergaderd, er worden dikke nota’s geschreven, maar waarom wordt er zo weinig gebeden?

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 8 oktober 2020, of download de gratis pdf.

Bestel een los nummer, of neem een abonnement op De Waarheidsvriend.