blog

Krantenberichten tekenen de positie van het christelijk geloof

Onrecht heerst op aarde

De grootste religie op aarde, dat is het christendom. Juist door dit gegeven dat blij maakt, denk ik er vaak aan hoe de tekst uit Lukas 18 werkelijkheid zal worden: ‘Maar zal de Zoon des mensen, als Hij komt, wel het geloof op de aarde vinden?’

Onderzoekers voorspellen dat het christendom niet de grootste godsdienst blijven zal, maar voorzien dat de islam over enige tientallen jaren de eerste plaats innemen gaat. De reden ligt daarbij niet in massale bekeringen tot Mohammed en Allah, maar in demografische factoren: grote gezinnen, veel jonge mensen. Tegelijk zijn dit niet meer dan voorspellingen, ook al komen ze van vooraanstaande onderzoekers. Zelf zeggen deze wetenschappers erbij dat ‘oorlogen, hongersnoden, epidemieën, technologische ontwikkelingen en religieuze oplevingen de ontwikkelingen drastisch veranderen kunnen.’ Wanneer we spreken over ongeveer 2,4 miljard geschatte christenen, is dit overigens de verzamelnaam van rooms-katholieken, oosters-orthodoxen, mormonen, anglicanen, Jehova’s getuigen, protestanten. 

Zaligmakende geloof

Al nemen we de onderzoekers serieus, hun werk blijft doen van voorspellingen. Dan is de inhoud van de Bijbel van een heel andere orde, het betrouwbare Woord van God dat de kerk in de eindtijd voorhoudt dat haar verdrukking tien dagen duurt, dat de gemeente tekent als mensen met weinig kracht die nochtans ‘Mijn Naam niet verloochend hebben’.

Dat Woord zegt ons in Lukas 18 dat het geloof op de aarde schaars zal zijn in de tijd dat de Zoon des mensen komt. Het is de tijd dat God recht verschaffen zal aan Zijn gemeente, dat haar verdrukking ten einde is. Duidelijk is dat Lukas niet spreekt over religie in algemene zin, over geloof dat beseft dat er meer is dan ‘iets’, maar dat het zaligmakende geloof in Jezus als de Zoon van God bedoeld wordt. 

*** 

Wie denkt nooit aan de vraag van Lukas als je de gestage berichtenstroom volgt over de neergang van de kerk in het Westen, over de marginalisering van het christelijk geloof? Wie bidt het mee:

Het onrecht heerst op aarde,
de leugen triomfeert,
ontluistert elke waarde,
o, red ons, sterke Heer. 

Eritrea, Noord-Korea

Ja, dat onrecht voel je bij voorbeeld als de overheid van Eritrea, zoals onlangs, zeven katholieke scholen dwingt hun deuren te sluiten, nadat dit eerder voor dertig medische centra gold. Juist de allerarmsten kregen op deze scholen onderwijs, maar de regering wil dat sociale voorzieningen van de overheid zelf komen, niet van de kerk. ‘Het onrecht heerst op aarde…’

In het kader van christenvervolging trof me ook het bericht van Kenneth Bae, de Noord-Koreaanse pastor, die van 2012 tot 2014 gevangen zat. Bae bracht nu naar buiten dat zijn ondervragers ‘niet bang waren voor atoombommen, maar wel bang waren dat hij met zijn Evangelie en God het land zou overnemen en ten val zou brengen’. Meer angst voor de atoombom dan voor Jezus’ liefde! Dan doe je behalve jezelf ook Hem te kort Die Zijn leven gaf. Bae gaf tegelijk een inkijkje in het leven van christenen in zijn land: ‘Christenen worden niet vervolgd, ze worden uit de weg geruimd. Als je in God gelooft, vermoorden ze jou en ze vermoorden je ouders.’ Onrecht dat op aarde heerst…

Verchinezing

In China moet zelfs de gedachtenis aan de Naam van God uitgeroeid worden. Woorden als ‘God’, ‘Bijbel’ en ‘Christus’ zijn geschrapt uit klassieke kinderboeken als Robinson Crusoe. Een verwijzing naar het christendom is taboe in Chinese schoolboeken. In dit kader wordt gesproken over ‘verchinezing van religie’. Kort nadat ik dit las, kwam het bericht dat Chinese bestuurders soms de Tien Geboden laten verwijderen uit kerken en die vervangen door citaten van president Xi Jinping. De basiswaarheden van het socialisme moeten de godsdienst overnemen.

Eritrea, China en Noord-Korea, daar wordt de kerk vervolgd. Wat zien we echter in het vrije Westen? Naar mijn besef gaan de ontwikkelingen verder dan dat voor wettig verklaard wordt wat God verbiedt. Zo stemde het Britse parlement deze zomer voor het legaliseren van abortus in Noord-Ierland, het enige deel van het Verenigd Koninkrijk waar dit nu verboden is. (Overigens is in enkele Amerikaanse staten een omgekeerde beweging gaande, nu de conservatieve meerderheid van het Hooggerechtshof zich tegen abortus keert). 

Openbaar Ministerie

Ja, ontwikkelingen gaan verder. De jaren waarin er gestreden is voor vrije abortus, voor het gelijkstellen van het homohuwelijk aan het huwelijk, voor de koopzondag, voor een ruimere euthanasiewetgeving liggen achter ons. Liberale politici zijn daarin succesvol geweest. Is het vervolgens de tijd om de ruimte in te perken om in het publieke leven je levensovertuiging uit te dragen, zodat je niet meer zeggen mag dat op grond van Gods heilige wet abortus provocatus moord is, dat de Bijbel het huwelijk ziet als een levensverbintenis van man en vrouw? In Nederland wachten we in dit opzicht af, nu het Openbaar Ministerie beoordelen gaat of de Nashville-verklaring strafbaar is. Deskundigen verwachten overigens dat ‘de kans zeer gering is dat het strafrecht overtreden is’.

De Bijbel laat de kerk gelukkig niet over aan haar lot, maar roept op tot waakzaamheid. Gewaarschuwd en gewekt, dat worden we. Tot de tekenen der tijden hoort immers het toenemen van de wetteloosheid (Matt.24). Ik dacht in dit verband aan een berichtje uit Finland, uit de Finse Democratische (!) Republiek. De politie van dit land is namelijk tegen het parlementslid Päivi Räsänen een vooronderzoek gestart vanwege discriminatie van minderheden. Wat heeft deze voormalige minister van binnenlandse zaken op haar geweten? Wel, op haar facebook-pagina was ze kritisch over de deelname van de Evangelische Lutherse Kerk aan de Helsinki Pride, een van de grootste openbare evenementen in het land, waar geuit wordt dat ‘mensenrechten van iedereen zijn, ongeacht seksuele geaardheid, identiteit en expressie’. Geldt het (mensen)recht op haar mening dan niet mevrouw Päivi Räsänen? 

Duitsland

De aanhoudende berichtjes over de plaats van het geloof in ons leven doen wat met je. Binnen een paar dagen heb je een mapje met knipsels waarvan de kop luidt ‘Jonge Amerikaan hecht minder aan religie’, ‘Engelse leerling kiest minder vaak godsdienst’, ‘Belang geloof neemt af voor Amerikanen’, ‘Postchristelijk tijdperk in Frankrijk’ of deze wel heel schokkende: ‘Tot 2050 zullen meer dan 35 miljoen jongeren in Amerika de kerk verlaten’…

Raakt dit alleen de kerk? Nee, het treft ook de maatschappij als geheel, want onze geloofsovertuiging stempelt heel het bestaan. Dat laat een – positief (!) – bericht uit Duitsland zien, over de toename van het aantal huwelijken bij onze oosterburen, in 2018 het hoogste in bijna dertig jaar. ‘Twee op de drie huwelijken blijven levenslang in stand en de meeste daarvan hebben een religieus fundament.’ Zou het de invloed van bondskanselier Angela Merkel zijn, die in 2015 opriep de Bijbel weer eens te lezen, de kerk weer eens te bezoeken, christelijke traditie wat beter te leren kennen?

Wapenrusting

Als de Heere Jezus de tekenen van de tijden benoemt – gelukkig is de verspreiding van het Evangelie over de wereld hét teken van de tijd –, dan vallen steevast woorden als ‘volharding’ en ‘waakzaamheid’. Ontwikkelingen in de wereld houden we niet tegen, maar wapenen kunnen we ons wel, dankzij de ‘wapenrusting van God’, die Efeze 6 ons aanreikt. Van een zendingsman las ik dezer dagen dat ‘de kerk in West-Afrika een moeilijke tijd tegemoet gaat, waarop ze niet voorbereid is’. Mij raakt de tweede helft van de zin nog meer dan de eerste…

Wie volharden zal tot het einde, die zal zalig worden (Mk.13:13), woorden die de Heiland in de mond nam als Hij onderwijs gaf over de verdrukking van de gemeente, over de periode voor de wederkomst, over de tekenen der tijden. Op veel plaatsen spreekt de klassieke Statenvertaling ten aanzien van volharding over ‘lijdzaamheid’, een woord dat we niet meer actief gebruiken, maar dat wel verwijst naar ‘lijden’. ‘Houdt het voor vreugde als je in allerlei verzoekingen belandt’, zo zet Jakobus zijn apostolische brief in, omdat lijden en beproevingen ons brengen tot volharding. Dat leren we voor alles van de vervolgde kerk, die ondanks martelingen, isolatie, discriminatie de vreugde in de Heere niet verliest, integendeel.

Geboden van God

Wat die volharding concreet betekent? Johannes, die zichzelf (Openb.1:9) op een bijzondere wijze voorstelt als broeder en deelgenoot in de verdrukking en in het Koninkrijk en in de volharding van Jezus Christus, leert het ons vanuit Patmos, het eilandje waarnaar de Romeinse overheid hem verbannen had: ‘Hier zien we de volharding van de heiligen. Hier komen openbaar die de geboden van God en het geloof in Jezus in acht nemen.’

Zo gehoorzaamt en aanbidt de kerk haar Heere, ook in de 21e eeuw.