Waar bent u naar op zoek?

column

Halleluja

22-07-2019

Mijn oog valt op het spandoek aan het hek van het kerkje: Kerk is open. Verrast zie ik dat de deur inderdaad uitnodigend openstaat.

Normaal is het Kerkje aan de Zee nooit zomaar doordeweeks open. ‘Zullen we naar binnen gaan?’ Ik kijk de vrouwen achter mij vragend aan. 

Het is woensdagmorgen, we zijn op stap met een groep Iraanse vrouwen. Vanochtend vroeg hebben we hen met zes auto’s opgehaald bij het asielzoekerscentrum. Normaal gesproken zouden we ‘vrouwenmorgen’ gehad hebben in het House of Joy – een soort unit van stichting Gave vlak in de buurt van het AZC – maar omdat het nu de laatste keer is voor de vakantie, hebben we een uitje naar Urk.

We beginnen in het inloopcentrum van het Leger des Heils. Hier worden we gastvrij ontvangen met koffie en zelfgebakken taart. Achter uit mijn auto pak ik een doos met zangbundels. Want deze vrouwen houden van zingen. Ze hoeven een lied maar één keer te horen, of ze zingen het al mee. Ineke pakt haar gitaar en zet in: ‘Dit is de dag (…)’ We zingen de liederen in het Nederlands, daarna in het Engels en Farsi.

Na samen gebeden te hebben, gaan we op stap. We zijn vlakbij de haven en lopen naar de Orka – een kunstwerk van polyester – waarvan sommigen zeggen dat de naam ‘Urk’ daarvan afgeleid is. Een prachtplek voor een groepsfoto, vinden de dames. Juist op het moment dat we allen in de houding staan, begint de orka te spuiten; grote hilariteit en een unieke foto. Ook de vuurtoren trekt de nodige aandacht. Het valt niet mee om de groep weer mee te krijgen. Alles is ‘zo mooi’. We lijken wel een groep kinderen die voor het eerst op schoolreisje is. 

Bij het Kerkje aan de Zee gaan we naar binnen. ‘Prachtig,’ fluistert Sara naast me. ‘In Iran hebben we geen kerk, dat mag niet. We komen in kleine groepjes thuis bij elkaar. Mogen we een lied zingen?’ We gaan voorin zitten. Sara zet in, de anderen volgen. We verstaan de woorden niet, maar wel het refrein. We zingen het mee: ‘Halleluja, halleluja…’

Marijke de Wit