column

Moeder

Angie is een vriendin die ik al vele jaren ken. Zij en haar man wonen in een buurland. In dit land laat de medische zorg nogal te wensen over, en voor een wortelkanaalbehandeling komt ze dus naar onze stad.

Haar man is thuisgebleven, omdat ze samen een hotel runnen waar het werk doorgaat, en bovendien zijn ze tot over hun oren betrokken bij werk in de ondergrondse kerk. Ze hebben vier kinderen in de leeftijd van één tot vijf jaar. Een van hun dochters is geadopteerd. Dit meisje was enkele dagen na haar geboorte verstoten door haar moeder vanwege een groot medisch probleem. Angie en haar man hebben haar in huis genomen. 

Nu is Angie dus bij mij… met vier kleine kinderen. We zitten met elkaar aan tafel. Voor Angie is aan tafel gaan met vier kinderen geen kleinigheid. Bekers vallen om, een bord komt op de grond terecht, de kinderen krijgen eten, een van de kinderen moet geholpen worden op de wc… en tussendoor krijgt Angie het voor elkaar om haar eigen bord leeg te eten.

In de ogen van de wereld wordt Angie niet echt gezien. Ze zal niet genoemd worden in een magazine als vrouw die de wereld verandert, ze zal niet op het gemeentehuis geroepen worden om een lintje in ontvangst te nemen en salarisverhoging is er sowieso niet bij. Maar, Eén ziet het wel! En Hij is niet onrechtvaardig dat Hij Angie’s werk zou vergeten en de liefdevolle inspanning die zij in Zijn naam bewijst (Heb.6:10). Haar bediening voor haar kinderen is in Gods ogen niet minder waard dan wat voor zendingsactiviteiten dan ook. 

Als ik het zo aanzie, vult mijn hart zich met diepe verwondering. Want te midden van al het continue aandacht vragen, snotneuzen afvegen, eten geven en luiers verschonen zie ik overvloedige blijdschap, opofferende liefde, zie ik ‘je eigen leven afleggen voor de minste van de broeders’, zie ik ‘aanneming tot kinderen’, ja, zie ik het Evangelie zich voor mijn ogen afspelen.

Marieke den Butter