column

Omdat Hij leeft

Ik neem aan dat de vraag naar de zin van het lijden iedereen weleens overvalt en bezighoudt. Groot en klein lijden, ver weg, dichtbij.

Een jonge moeder hoort dat ze ongeneeslijk ziek is. Een jong kind krijgt kanker. Ouders moeten hun jonge kind naar het graf dragen. Mensen zouden zo graag een kind krijgen. Iemand zit opgesloten in eenzaamheid.

Het liefst blijf je zelf verschoond van lijden, maar vooral zou je je kinderen ervoor willen bewaren. Ik zou het liefst, zoals Annie M.G. Schmidt al dichtte, mijn kinderen in een doosje willen doen. ‘En je daar bewaren, heel goed bewaren, dan liet ik je verzekeren voor anderhalf miljoen, en telkens zou ik eventjes het deksel opendoen en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren….’ Maar ook mijn kinderen hebben schaafwonden, verliezen potjes voetbal, moeten me soms missen, leren dat het leven niet altijd mooi is. 

Over de zin van het lijden kun je boekenkasten leeg lezen en avonden vol bomen. Je kunt verbitterd en van God los raken, want er kan onmogelijk een God bestaan in een wereld met zoveel leed. Je kunt met grote denkers komen tot mogelijke, voorlopige antwoorden. Soms krijg je onverwacht een diep inzicht aangereikt van je vijfjarige kleuter aan het ontbijt. 

Ik zat met hen aan tafel en het gesprek ging over zeer alledaagse dingen. Met een krentenbol met speculoos (ja, om het kleine leed te verzachten geef ik geregeld toe aan de bijzondere wensen van het kind) in zijn mond keek hij peinzend voor zich uit. Opeens zegt hij: ‘Er moet wel een God zijn.’ Vertel. ‘Nou, er zijn goede dingen. Er zijn goede dingen en daarom moet er een God zijn. Als je een wondje hebt, dan geneest het. Als God er niet was, zou je doodbloeden.’ 

Misschien moet ik mijn kinderen niet in een doosje willen doen, maar ze in vertrouwen loslaten. Want er is een God, in alle lijden. Er is een God, Die goede dingen doet. Het leven is te mooi om in een doosje opgesloten te zitten. Het leven is het leven waard, omdat Hij leeft.