column

Wijzen uit het oosten

Paul kijkt de kring rond: ‘Dus iedereen weet nu wat hij moet doen?’ Hij gaat het lijstje dat voor hem op tafel ligt nog eens langs met zijn pen en mompelt zachtjes:

‘Opening, algehele leiding, muzikale begeleiding, crèche, tolken, vervoer, cad…’ Hij stopt en vraagt nu hardop: ‘Welke kerk regelt de cadeautjes bij de uitgang?’

Het is woensdagavond. We hebben vergadering met de werkgroep Kerk & Vluchteling over het komend kerstfeest voor vluchtelingen. Zaterdag 15 december is het weer zover. Ik kan me bijna niet voorstellen dat het al een jaar geleden is dat we samen Kerst vierden. 

Het lijkt nog zo kort geleden. Ik zie Taregeh weer zitten – op een kruk midden op het podium – een gitaar in zijn handen en gekleed in een veelkleurige mantel. Taregeh komt uit Ethiopië. Vol overgave zingt hij een lied over de geboorte van Jezus. Verstaan doe ik het niet en echt zuiver klinkt het niet. Maar toch raakt het mij.

We zitten samen in de kerk met broeders, zusters en kinderen uit Syrië, Pakistan, Iran, Irak, Egypte, Eritrea, Ethiopië en Nederland. Allemaal zijn we verschillend. Samen staan we stil bij de geboorte van Jezus, de Zaligmaker van de wereld. 

Onwillekeurig moet ik aan de wijzen uit het Oosten denken. Er wordt wel gezegd dat zij uit Babylonië kwamen – het huidige Irak – of uit Perzië (Iran). Zij maakten een lange reis van zo’n 1500 kilometer om de Koning van de Joden op te zoeken. Ze wilden Hem aanbidden en eren met wierook, goud en mirre. Ook de koningin van Seba moest een verre tocht maken om koning Salomo te ontmoeten. Ze had goud, specerijen en edelstenen bij zich voor de koning. Seba lag ongeveer waar nu Ethiopië en Jemen zich bevinden. Woorden uit een psalm komen in mij op: ‘Zij zullen U van allen kant, zelfs uit het allerverste land, vereren met geschenken.’ (Ps.68:14)

De volgende dag pak ik het lijstje met de takenverdeling uit mijn tas. Wij moeten het vervoer regelen van het AZC in Luttelgeest naar de kerk in Emmeloord, slechts zo’n 10 kilometer…

Marijke de Wit