column

Worden als een kind

Om je thuis te voelen in een land, om te kunnen communiceren met een monteur en om het goede nieuws te kunnen delen met je buurvrouw, is het nodig dat je de taal van een land kunt spreken.

En dus zijn we weer vol goede moed begonnen aan taalstudie. 

De studie die we doen is gebaseerd op een methode die ervan uitgaat dat we het beste een taal leren zoals een kind dat doet. Dat houdt in dat we net als een kind de taal in eerste instantie tot ons nemen door alleen maar te luisteren. Drie weken lang, vijf dagen in de week, twee uur per dag, mogen we niets zeggen… alleen maar goed opletten en aanwijzen. Onze docente legt een voorwerp op tafel, zegt wat het is, legt er een ander voorwerp naast. Het aantal voorwerpen wordt snel uitgebreid en na een korte tijd moet je het blauwe kopje (eerste voorwerp) aan de rechterkant van het kleine boek (tweede voorwerp) kunnen leggen. Het schijnt dat door deze methode een sterke basis wordt gelegd voor het leren van een taal. 

Hoewel het erg leuk is om op deze manier te leren (het lijkt wel een beetje op memory), besef je ook hoezeer je eigenlijk een kind bent wat deze nieuwe taal betreft, hoeveel je niet weet en hoe afhankelijk je bent van de goodwill van de mensen om je heen.

Niet verkeerd denk ik… Het ‘denk eraan dat je een vreemdeling was in Egypte’ krijgt zo wat meer betekenis, net als het ‘asielzoeker’ zijn. Het is wel eens goed om aan den lijve te ondervinden hoe het is om afhankelijk te zijn van hulp van anderen, en om letterlijk te worden als een kind. En zo gebeurt het dus, dat we al struikelend en vallend opnieuw de eerste stapjes zetten in het leren van een nieuwe taal.

Wat dat betreft hebben we toch wel een beetje een voorsprong op een kind, omdat we uit ervaring weten hoe fantastisch het is om na veel moeite te zien dat de vrouw die kleefrijst verkoopt, begrijpt wat je zegt en daadwerkelijk geeft waar je om vraagt.

Marieke den Butter