column

Wortels

Je wordt aan het denken gezet door dingen die mensen zeggen. Zo werd ik de afgelopen weken stilgezet bij het woord ‘wortels’. Ik hoorde dit terug in opmerkingen als:

‘Hebben de kinderen zich weer een beetje gesetteld nadat jullie vorig jaar halsoverkop moesten verhuizen?’, ‘Vind je het niet moeilijk dat je jongens zo ver weg wonen?’ en ‘Langetermijnuitzending op het zendingsveld kan een negatief effect hebben op kinderen, omdat ze zich niet kunnen wortelen’. 

Als je in een paar weken tijd deze zinnen in verschillende variaties hoort langskomen, kan het niet anders of je gaat erover in zitten, gewoon, omdat het over je bloedeigen kinderen gaat.

‘Wat heb ik hen aangedaan?’ maalt het door me heen. Het vertrek uit Nederland, bijna zeventien jaar geleden, in de hoop dat we voor lange termijn dit werk mogen doen, het leven en werken onder de minderheidsbevolkingsgroepen met alle mooie en moeilijke kanten… Dan weer hier je familiefoto’s aan de muur hangen en dan daar weer daar… Dat maakt toch wel dat de wortels van onze kinderen nooit diep konden gaan. En mochten we besluiten nu terug te gaan naar Nederland, dan is de schade aan de wortels al geschied. 

Ik besluit maar weer eens met de kinderen te praten. Gewoon maar vragen wat hun gedachten zijn. Vragen of we goed kunnen maken wat kapot is aan de wortels, vragen of we andere keuzes hadden moeten maken. ‘Wees heel eerlijk, jongens,’ zeg ik.

‘Ja mam, het was wel eens moeilijk dat jullie er niet waren toen ik in Nederland was,’ zegt een van hen, ‘maar ik had nooit mijn jeugd willen missen.’ ‘Het hebben van wortels in een plaats is overgewaardeerd,’ zegt de ander. ‘Ik voel me thuis waar mensen zijn van wie ik hou. Wortels hebben te maken met mensen, niet met een plaats. En mama, is het trouwens wel goed om je wortels diep te laten gaan op één plaats?’

Dan kom ik met vrezen en beven toch weer tot die ene conclusie… Dat als God je roept, Hij weet heeft van de kinderen die Hij je Zelf gegeven heeft. Dat Hij hen door genade kan laten wortelen en opbouwen in Hem. Dat is gelukkig niet plaatsgebonden.

Marieke den Butter